Οι Βιτελόνι

Οι «βιτελόνι» («παχιά μοσχάρια» στην ιταλική αργκό) ήταν αργόσχολοι νεαροί της επαρχίας.   Ούτε πλούσιοι, ούτε φτωχοί ζούσαν σε βάρος των γονιών τους . Οι πέντε βιτελόνι της ταινίας βαριούνται και χασομερούν τις νύχτες περιπλανώμενοι στους άδειους δρόμους του Ρίμινι καταστρώνοντας σχέδια που δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Είναι, όπως λέει ο ίδιος ο Φελίνι «οι άνεργοι της αστικής τάξης». Ο Φάουστο, ένας ασήμαντος καρδιοκατακτητής, ο Αλμπέρτο, το παιδί της μαμάς, ο Λεοπόλντο, ο αποτυχημένος συγγραφέας, ο Ρικάρντο, ένα απόλυτο μηδενικό και ο Μοράλντο, η «συνείδηση» της ομάδας, που στο τέλος θα την εγκαταλείψει για να βρει την τύχη του στην πρωτεύουσα. 
 
Ο Φεντερίκο Φελίνι (1920-1993) υπήρξε από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους σκηνοθέτες του κινηματογράφου του 20ού αιώνα και οι Βιτελόνι είναι η πρώτη του καθαρά «φελινική» ταινία. Γεμάτη από τις νεανικές αναμνήσεις του σκηνοθέτη αλλά και προπομπός του προσωπικού του σύμπαντος, η ταινία καταγράφει με χιούμορ και τρυφερότητα την άσκοπη ζωή των ανερμάτιστων χαρακτήρων σκιαγραφώντας ταυτόχρονα τον μικρόκοσμο που τους περιβάλλει και την συμβατική επαρχιακή κοινωνία που τους θρέφει ιδεολογικά. Ο Φελίνι δεν υιοθετεί στην ταινία του μια σφιχτή αφήγηση με μια δραματική εξέλιξη, αντίθετα μας προτείνει μια κατακερματισμένη σύνθεση εναλλάσσοντας έντονες και ρεαλιστικές καταστάσεις με άλλες πιο χαλαρές δραματουργικά λες και απολαμβάνει τον χρόνο που κυλάει μελαγχολικά αφήνοντας αδέσποτους τους ήρωες του. Απ’ αυτήν την άποψη μπορούμε να ισχυριστούμε ότι οι Βιτελόνι διαφοροποιούνται υφολογικά από τα μορφικά όρια του νεορεαλισμού προαναγγέλλοντας ουσιαστικά τον λεγόμενο «νέο κινηματογράφο» της δεκαετίας του ’60 ενώ παράλληλα το ψηφιδωτό της δομής τους προετοιμάζει το έδαφος στο μεταγενέστερο χαρακτηριστικό στίγμα του δημιουργού κυρίως μετά την Ντόλτσε Βίτα.
Η ταινία πρωτοπαρουσιάστηκε στη Μόστρα της Βενετίας το 1953 και απέσπασε το Αργυρό Λιοντάρι. Υπήρξε η πρώτη μεγάλη εμπορική επιτυχία του Φελίνι (πριν είχε γυρίσει με τον Αλμπέρτο Λατουάντα, το 1950, Τα φώτα του βαριετέ και το 1952 τον Λευκό Σεΐχη) και η πραγματική αρχή της καριέρας του.